How it all started
Maaike Out
Hi Lezer,
Wat leuk dat je mijn artikel hebt gevonden, Inmiddels heb ik ‘mijn’ verhaal gedeeld van een aantal kindjes, de reden dat ik de dagopvang ga beginnen en waarom ik de kids zo geweldig vind. Iets wat ik nog niet heb verteld is hoe ik hier zelf terecht ben gekomen.
Dus ga er lekker voor zitten want daar gaan we!
Allereerst wilde ik nooit de ‘zorg’ in, ik vind zorgen voor mensen in het algemeen helemaal niet leuk en ik bestempel mezelf ook niet als een zorgzaam type. Wanneer ik visite heb ben ik meer van “ je weet waar het staat”.
Niet uit desinteresse maar gewoon omdat ik het vergeet te vragen, dat zit niet in mij.
De keuze om de opleiding tot verpleegkundige te gaan doen lag dan ook niet voor de hand. Ik wilde eigenlijk gaan dansen, iets wat ik nog steeds heel graag doe.
Maar toen kreeg mijn opa de diagnose alzheimer, al snel moest hij op een gesloten afdeling gaan wonen. Ik zag hoe het daar ging en alles in mij schreeuwde dat dit niet oké was.
Ik ging zo vaak ik kon ‘ op visite ‘ maar eigenlijk leerde ik al hoe ik met de tillift mijn eigen opa in bad kon doen, wanneer ik opa mee kon nemen om iets lekkerders te gaan eten dan de kant en klaar gemaalde maaltijden en groeide ik langzaam mee in zijn beleefwereld. Die de laatste jaren vergelijkbaar was met de beleving van een baby.
Daar bleef het alleen niet bij, ik nam steeds meer andere bewoners van de afdeling mee, en leerde bewoner J. kennen.
J. was gelabeld met gedragsproblematiek. Op een ochtend kwam ik de woonkamer binnen en zag ik het zorg personeel met de handen in het haar zitten. J. zit in zijn kamer op de grond en hij wilt niet douchen of opstaan. Hij kon blijkbaar fysiek agressief worden, en met zijn bijna 2 meter was dit best beangstigend.
Ze besloten hem te laten zitten en later terug te komen, ik kon wel janken.
Iemand in zijn blootje op de grond in een kamer te laten zitten is zo onmenselijk, en het gemak waarmee deze beslissing werd gemaakt raakte mij nog meer. J. had geen mening meer, geen stem en werd ook niet meer gezien als mens.
Ik liep J. zijn kamer binnen en zei “ hoi , alles goed ? “ alsof er niks aan de hand was. Hij reageerde langzaam maar best oké , ik vroeg of ik hem mocht helpen en dat was goed. Hij vertelde wat verwarde verhalen over dingen die kwijt waren, ik beloofde ze mee te zoeken. Ik gaf wat complimentjes over de dingen in zijn kamer en vroeg of ik zijn horloge mocht zoeken, ik had van zijn vrouw gehoord dat hij deze altijd om had en dit heel belangrijk voor hem was.
Binnen een half uur was hij gedoucht en aangekleed.
J. wilde namelijk alleen gehoord en begrepen en gerespecteerd worden, net zoals ieder mens.
Hierna was mijn beslissing gemaakt, ik ga verpleegkunde studeren want dit moet anders. Na veel stages op voornamelijk pg-afdelingen (wat ik geweldig vond). Werd mij een stage in de gehandicaptenzorg toegewezen, ik moest huilen. Dat wil ik ECHT niet, ik vond het vies en eng. Maar ik moest het proberen van mijn ouders (ik was inmiddels 16).
De eerste dagen heb ik mezelf in slaap gehuild, na een half jaar vroeg ik verlenging aan omdat ik de bewoners nog niet kon en wilde missen. Ik leerde niet alleen hun beperkingen kennen, maar nog veel belangrijker, wie zij waren als mens, onder alle beperkingen en restricties.
Ik werd vrijwilliger van een aantal bewoners om zo toch leuke dingen te kunnen doen (waar overdag geen tijd voor was) en ging mee als vrijwilliger naar het vakantie project. Ik vond het super spannend maar kreeg enorm veel vertrouwen door mijn stagebegeleiders daar. (Iets wat mij niet vaak gebeurde want ik zoek al heel mijn leven de grenzen op).
Ze zeiden; het maakt niet uit voor wie jij gaat zorgen want dat komt toch wel goed. Iets wat mij altijd is bijgebleven.
Na een week vakantie project was ik om, ik wilde in de ‘ gehandicapten ‘ zorg blijven werken.
Helaas heb ik ook daar veel weerstand ervaren of zelf gecreëerd. Ik ben het er namelijk niet mee een hoe het grote zorg systeem werkt en hoeveel geld er wordt verdient voor en door zorg waarin te weinig liefde zit en te veel fouten worden gemaakt.
Fast forward ; ik mijn baan weer kwijt.
Ik besloot afscheid te gaan nemen van de kinderen waar ik voor had gezorgd. En toen gebeurde er iets bijzonders, daar gingen ze niet mee akkoord. “ jij kan hier niet weg” hoorde ik van verschillende ouders.
Oh ohm oké, dan kan ik wel vakantie werk komen doen? Een zomer dacht ik, dan vind ik vast wel weer een vaste baan.
In mijn studentenhuis van 22 vierkante meter kwamen de kinderen spelen en logeren. Ik had nog geen speciaal bed voor ze, dus ze sliepen gewoon naast mij. Ouders hadden blijkbaar zo veel vertrouwen in mij dat zelfs dat niet uit maakte. je hebt namelijk niks aan een grote dure snoezel ruimte of locatie wanneer de zorg niet liefdevol is.Het was altijd feest, samen ontbijt op bed maken en stiekem laat op blijven. Gaan zwemmen wanneer we wilde naar de bios wanneer we wilde en op stap wanneer we wilde. Voor mij een normale zomer vakantie, voor deze kinderen uitzonderlijk.
Inmiddels zijn we bijna 5 jaar verder. Ik heb sommige kinderen zien opgroeien, mee mogen begeleiden naar een eigen woning en helaas ook mijn aller eerste oppas kind verloren. Ik ben onderdeel van de gezinnen van deze kinderen en ben deze nog elke dag dankbaar voor het vertrouwen wat ze in mij hadden en hebben!
Dit is het langste vakantie baantje wat ik ooit heb gehad. En ik hoop dat deze vakantie nog heel lang duurt!
How it all started
Maaike Out
Hi Lezer,
Wat leuk dat je mijn artikel hebt gevonden, Inmiddels heb ik ‘mijn’ verhaal gedeeld van een aantal kindjes, de reden dat ik de dagopvang ga beginnen en waarom ik de kids zo geweldig vind. Iets wat ik nog niet heb verteld is hoe ik hier zelf terecht ben gekomen.
Dus ga er lekker voor zitten want daar gaan we!
Allereerst wilde ik nooit de ‘zorg’ in, ik vind zorgen voor mensen in het algemeen helemaal niet leuk en ik bestempel mezelf ook niet als een zorgzaam type. Wanneer ik visite heb ben ik meer van “ je weet waar het staat”.
Niet uit desinteresse maar gewoon omdat ik het vergeet te vragen, dat zit niet in mij.
De keuze om de opleiding tot verpleegkundige te gaan doen lag dan ook niet voor de hand. Ik wilde eigenlijk gaan dansen, iets wat ik nog steeds heel graag doe.
Maar toen kreeg mijn opa de diagnose alzheimer, al snel moest hij op een gesloten afdeling gaan wonen. Ik zag hoe het daar ging en alles in mij schreeuwde dat dit niet oké was.
Ik ging zo vaak ik kon ‘ op visite ‘ maar eigenlijk leerde ik al hoe ik met de tillift mijn eigen opa in bad kon doen, wanneer ik opa mee kon nemen om iets lekkerders te gaan eten dan de kant en klaar gemaalde maaltijden en groeide ik langzaam mee in zijn beleefwereld. Die de laatste jaren vergelijkbaar was met de beleving van een baby.
Daar bleef het alleen niet bij, ik nam steeds meer andere bewoners van de afdeling mee, en leerde bewoner J. kennen.
J. was gelabeld met gedragsproblematiek. Op een ochtend kwam ik de woonkamer binnen en zag ik het zorg personeel met de handen in het haar zitten. J. zit in zijn kamer op de grond en hij wilt niet douchen of opstaan. Hij kon blijkbaar fysiek agressief worden, en met zijn bijna 2 meter was dit best beangstigend.
Ze besloten hem te laten zitten en later terug te komen, ik kon wel janken.
Iemand in zijn blootje op de grond in een kamer te laten zitten is zo onmenselijk, en het gemak waarmee deze beslissing werd gemaakt raakte mij nog meer. J. had geen mening meer, geen stem en werd ook niet meer gezien als mens.
Ik liep J. zijn kamer binnen en zei “ hoi , alles goed ? “ alsof er niks aan de hand was. Hij reageerde langzaam maar best oké , ik vroeg of ik hem mocht helpen en dat was goed. Hij vertelde wat verwarde verhalen over dingen die kwijt waren, ik beloofde ze mee te zoeken. Ik gaf wat complimentjes over de dingen in zijn kamer en vroeg of ik zijn horloge mocht zoeken, ik had van zijn vrouw gehoord dat hij deze altijd om had en dit heel belangrijk voor hem was.
Binnen een half uur was hij gedoucht en aangekleed.
J. wilde namelijk alleen gehoord en begrepen en gerespecteerd worden, net zoals ieder mens.
Hierna was mijn beslissing gemaakt, ik ga verpleegkunde studeren want dit moet anders. Na veel stages op voornamelijk pg-afdelingen (wat ik geweldig vond). Werd mij een stage in de gehandicaptenzorg toegewezen, ik moest huilen. Dat wil ik ECHT niet, ik vond het vies en eng. Maar ik moest het proberen van mijn ouders (ik was inmiddels 16).
De eerste dagen heb ik mezelf in slaap gehuild, na een half jaar vroeg ik verlenging aan omdat ik de bewoners nog niet kon en wilde missen. Ik leerde niet alleen hun beperkingen kennen, maar nog veel belangrijker, wie zij waren als mens, onder alle beperkingen en restricties.
Ik werd vrijwilliger van een aantal bewoners om zo toch leuke dingen te kunnen doen (waar overdag geen tijd voor was) en ging mee als vrijwilliger naar het vakantie project. Ik vond het super spannend maar kreeg enorm veel vertrouwen door mijn stagebegeleiders daar. (Iets wat mij niet vaak gebeurde want ik zoek al heel mijn leven de grenzen op).
Ze zeiden; het maakt niet uit voor wie jij gaat zorgen want dat komt toch wel goed. Iets wat mij altijd is bijgebleven.
Na een week vakantie project was ik om, ik wilde in de ‘ gehandicapten ‘ zorg blijven werken.
Helaas heb ik ook daar veel weerstand ervaren of zelf gecreëerd. Ik ben het er namelijk niet mee een hoe het grote zorg systeem werkt en hoeveel geld er wordt verdient voor en door zorg waarin te weinig liefde zit en te veel fouten worden gemaakt.
Fast forward ; ik mijn baan weer kwijt.
Ik besloot afscheid te gaan nemen van de kinderen waar ik voor had gezorgd. En toen gebeurde er iets bijzonders, daar gingen ze niet mee akkoord. “ jij kan hier niet weg” hoorde ik van verschillende ouders.
Oh ohm oké, dan kan ik wel vakantie werk komen doen? Een zomer dacht ik, dan vind ik vast wel weer een vaste baan.
In mijn studentenhuis van 22 vierkante meter kwamen de kinderen spelen en logeren. Ik had nog geen speciaal bed voor ze, dus ze sliepen gewoon naast mij. Ouders hadden blijkbaar zo veel vertrouwen in mij dat zelfs dat niet uit maakte. je hebt namelijk niks aan een grote dure snoezel ruimte of locatie wanneer de zorg niet liefdevol is.Het was altijd feest, samen ontbijt op bed maken en stiekem laat op blijven. Gaan zwemmen wanneer we wilde naar de bios wanneer we wilde en op stap wanneer we wilde. Voor mij een normale zomer vakantie, voor deze kinderen uitzonderlijk.
Inmiddels zijn we bijna 5 jaar verder. Ik heb sommige kinderen zien opgroeien, mee mogen begeleiden naar een eigen woning en helaas ook mijn aller eerste oppas kind verloren. Ik ben onderdeel van de gezinnen van deze kinderen en ben deze nog elke dag dankbaar voor het vertrouwen wat ze in mij hadden en hebben!
Dit is het langste vakantie baantje wat ik ooit heb gehad. En ik hoop dat deze vakantie nog heel lang duurt!