Even chillen...
Maaike Out
Even chillen..
De meeste dagen hebben we alleen maar plezier, maar net zoals bij iedereen is er soms ook verdriet en frustratie.
Vandaag was zo’n dag, onze nieuwe stagiaire kwam kijken, even oud als de deelnemers en voornemens aan een opleiding te beginnen in een andere stad.
Op eens kwam het besef bij Roumaissa dat zij dat niet kon. Ze was boos, verdrietig en erg gefrustreerd. Boos op haar benen dat ze niet kan lopen, boos op haar mond dat ze niet kon praten.
Verdrietig over dat ze nu officieel van school af is.
Haar emoties uitte zich in spasmes, dus ik besloot haar op de mat te leggen.
‘Nu gaan we even kei hard schreeuwen gillen en stampen om alles waar we boos of verdrietig over zijn’
Ik schrok van hoe lang het duurde, en het verdriet in haar gezicht. Ik kan duizend keer zeggen dat ze perfect is zoals ze is, maar het feit blijft dat ze vaak niet mee mag doen, of niet hetzelfde. En dat voelt ze.
Ze wilde een echte diploma uitreiking én een feest.
En toen kwam Milo met de wijze woorden;
Roumaissa, jij bent niet beperkt, jij bent Roumaissa , en ik ben ook niet beperkt, ik ben Milo. Wij kunnen niet alles hetzelfde maar samen wel veel, en we zijn toch hier? Zullen we film kijken?
Ik zat met een brok in m’n keel naast ze op de mat. En benoemde van beide de dingen die ik zo aan ze bewonder. En zij benoemde die van mij; ik ben lui en lief (altijd goed om te weten 🤪)
Milo pakte een dekentje voor Roumaissa, teuntje ,voor mij en we keken een film.
Alsof er niks gebeurd was.
Ze zijn zo sterk en zo weerbaar, júist omdat ze zo kwetsbaar durven zijn.
Ik ben niets dan trots ❤️
Even chillen...
Maaike Out
Even chillen..
De meeste dagen hebben we alleen maar plezier, maar net zoals bij iedereen is er soms ook verdriet en frustratie.
Vandaag was zo’n dag, onze nieuwe stagiaire kwam kijken, even oud als de deelnemers en voornemens aan een opleiding te beginnen in een andere stad.
Op eens kwam het besef bij Roumaissa dat zij dat niet kon. Ze was boos, verdrietig en erg gefrustreerd. Boos op haar benen dat ze niet kan lopen, boos op haar mond dat ze niet kon praten.
Verdrietig over dat ze nu officieel van school af is.
Haar emoties uitte zich in spasmes, dus ik besloot haar op de mat te leggen.
‘Nu gaan we even kei hard schreeuwen gillen en stampen om alles waar we boos of verdrietig over zijn’
Ik schrok van hoe lang het duurde, en het verdriet in haar gezicht. Ik kan duizend keer zeggen dat ze perfect is zoals ze is, maar het feit blijft dat ze vaak niet mee mag doen, of niet hetzelfde. En dat voelt ze.
Ze wilde een echte diploma uitreiking én een feest.
En toen kwam Milo met de wijze woorden;
Roumaissa, jij bent niet beperkt, jij bent Roumaissa , en ik ben ook niet beperkt, ik ben Milo. Wij kunnen niet alles hetzelfde maar samen wel veel, en we zijn toch hier? Zullen we film kijken?
Ik zat met een brok in m’n keel naast ze op de mat. En benoemde van beide de dingen die ik zo aan ze bewonder. En zij benoemde die van mij; ik ben lui en lief (altijd goed om te weten 🤪)
Milo pakte een dekentje voor Roumaissa, teuntje ,voor mij en we keken een film.
Alsof er niks gebeurd was.
Ze zijn zo sterk en zo weerbaar, júist omdat ze zo kwetsbaar durven zijn.
Ik ben niets dan trots ❤️